Haar naam was Sarah - Tatiana de Rosnay

Naar de bioscoop geweest om het aangrijpende “Haar naam was Sarah” (Elle s'appelait Sarah – 2010) van regisseur Gilles Paquet-Brenner te zien.

Erg jammer dat er zo weinig aandacht voor is in de pers; daarom schrijf ik er over. De gelijknamige bestseller - inmiddels ruim 4,5 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd, waarvan 1 miljoen in Nederland! - van Tatiana de Rosnay had ik al eerder gelezen (Uitgave: Artemis & co - 2007).

Tatiana de Rosnay: “Het boek en de film hebben elk hun eigen identiteit, maar ze dragen hetzelfde DNA. Het zijn zussen.”

Wonderlijk, maar verhalen over WO II blijven het doen. We willen weten hoe het  was in extreme omstandigheden te moeten overleven. We begrijpen niets van de wreedheid en willekeur. We adoreren persoonlijke moed en verliezen ons in tentoongespreide dapperheid.

Tatiana de Rosnay schreef het boek rond historische gebeurtenissen die zich in de zomer van 1942 afspeelden in Frankrijk. Op 16 juli vond er een grote razzia plaats in Parijs waarbij de Franse politie de Duitse bezetters een handje hielp, en duizenden joden bijeen dreef in het grote wielerstadion “Velodrome d’Hiver” . Daarvandaan vertrokken zij naar de vernietigingskampen: een zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis.

Het zwaar romantische verhaal springt heen en weer tussen heden en verleden.

Julia Jarmond, een  Amerikaanse journaliste in Parijs, krijgt de opdracht voornoemde razzia te onderzoeken. Ze is bezig met de verbouwing van het huis van haar schoonouders, waar ze met haar gezin gaat wonen. Dan vertelt haar schoonvader in het geheim dat er in een verborgen kast het lijk van een joods jongetje is gevonden, nadat hij het huis kocht. Op een dag was een klein meisje het huis binnengestormd, en had met een sleutel de kastdeur opengemaakt. Haar naam was Sarah. Zij was een van de weinigen die de razzia overleefde. Het jongetje bleek haar broertje te zijn, die zij stiekem in de kast had opgesloten, om hem te verbergen voor de politie. De schoonvader voelde zich zo schuldig in het ouderlijk huis van Sarah te wonen, dat hij jarenlang stiekem geld heeft gestuurd naar haar pleegouders. In zijn kluis ligt een envelop met gegevens over haar.

Zo komt Julia achter de familienaam van Sarah. Ze zoekt Sarah’s pleegvader op. Deze vertelt dat ze naar Amerika is gegaan, om het verleden te vergeten. Hij heeft nooit meer wat van haar gehoord. Julia reist Sarah achterna, komt terecht in Manhatten, vindt de man van Sarah, die ondertussen met zijn tweede vrouw is getrouwd. Sarah heeft zelfmoord gepleegd. Ze krijgt het adres van Sarah’s zoon, William, die in Italie woont.  Julia spoort William op, maar deze wil niets van het verhaal over zijn moeder weten. Later komt hij daar echter op terug.

Julia is ondertussen gescheiden van haar man, die hun huwelijk niet meer ziet zitten, nadat ze verteld heeft dat ze zwanger is van hem, en geen abortus wil plegen. Hij vindt zichzelf te oud voor een baby.

Julia krijgt het kindje alleen, en de film eindigt tranentrekkend, met dat Julia in een restaurant aan William vertelt, dat het kleine meisje ook Sarah heet, waarop hij heel hard gaat zitten huilen.

Fragmenten van Sarah’s verleden spelen steeds door het heden. Haar verblijf in de kampen. De ontsnapping met een vriendinnetje. Het leven bij haar pleegouders. De ontdekking van het lijk van haar broertje. Het einde van haar leven.

In een interview vertelt de schrijfster, dat ze met haar zoon en dochter, op de film-set is geweest, en dat ze alle drie een rolletje hebben gespeeld in de film. Ze figureert in de scène waarin Julia haar echtgenoot Bertrand vertelt dat ze zwanger is. Ze zit aan tafel achter Julia.

Haar zoon en dochter spelen met andere kinderen mee in de scène in het wielerstadion. Ze zegt dat het erg emotioneel was om ze met geschminkte wallen en in vieze kleding met een jodenster op hun borst te zien.

Op de set waren overigens psychologen aanwezig die de geestelijke conditie van de kinderen in de gaten hielden omdat er heftige scenes bijzaten.

Ze zegt zeer tevreden te zijn over hoe actrice Kristin Scott Thomas journaliste Julia heeft neergezet. Ook over Melusine Mayance, die de jonge Sarah vertolkt, is ze vol lof:

“Melusine is een groot talent en wordt ongetwijfeld een filmster. Voor zover ze dat al niet is: tijdens de premiere in Parijs kreeg Melusine van alle acteurs het grootste applaus en op het filmfestival in San Sebastian riepen de mensen na afloop enthousiast haar naam. Ik hoop dat ze hier klaar voor is, want ze is nog maar elf jaar. Ik denk dat het voor Melusine vooral een mooie ervaring was en dat ze de ‘zwarte geschiedenis’ over een paar jaar pas volledig begrijpt.”