Nu ik al een paar bloggen bezig ben met WO II, ga ik daar nog even mee door.
Eigenlijk is dit een boekenblog, maar ik wil het toch weer over een film hebben.
Ik werd getipt door Gerda Aukus, die een prachtige blog heeft: http://moetjelezen.blogspot.com/, en wees op het -in mijn ogen- inderdaad onwaarschijnlijk mooie “Au revoir enfants" (Tot ziens kinderen – 1987) van de Franse regisseur Louis Malle, die afgelopen woensdag op Canvas was te zien.
Het is een kostschoolfilm. Het gaat over een aarzelende vriendschap.
Op een streng katholieke jongensschool duiken ineens een paar vreemde leerlingen op. Een nieuwsgierig jongetje, Julien, 11 jaar, volgt een van die ‘nieuwen’, Jean Bonnet, met argusogen. Dat is best makkelijk, want op de enorme slaapzaal staat het bed van Jean naast dat van Julien. Op een nacht wordt Julien wakker en ziet dat Jean aan het bidden is. Maar niet op de katholieke manier. Tijdens een gymles komen Franse collaborateurs een controle houden, en ziet Julien, dat de paters Jean snel uit het zicht van de invallers werken. Als Julien door een boek van Jean bladert, en er achterkomt dat zijn achternaam helemaal niet Bonnet, maar Kippelstein luidt, weet hij genoeg: Jean is een jood.
Op een morgen komt de Gestapo de klas binnenstampen. De ondergedoken vluchtelingen zijn verraden door een haatdragend keukenhulpje. Dan gebeurt het allerergste: door per ongeluk naar Jean te kijken, wijst Julien de soldaten aan, wie ze zoeken.
Ik ben helemaal niet zo’n filmkijker; maar hier werd ik stil van. In deze film geen harde actie’s, geen shocking effects, geen platte scene’s. Mocht je daarvan houden dan is deze film helemaal niks voor je.
Het verhaal ontwikkelt zich heel rustig en langzaam. Heel voorzichtig word je een beklemmend drama ingetrokken. Er zijn ogen, er zijn gezichten. Er zijn blikken die alles en niets zeggen. Zacht, haast ingehouden, daalt deze film als sneeuw op je neer; en zorgt dat je na het kijken met een knoop in je maag achter blijft. Dat trieste dingen zo mooi kunnen zijn...
Dit is geen zwart-wit film. Er zijn ‘goede’ Duitsers en ‘slechte’ Fransen. Je durft als regisseur echt wel wat aan om in chauvinistisch Frankrijk dit soort films te maken.
Louis Malle, overleden in 1995, heeft in deze film zijn eigen jeugdherinneringen verwerkt. Misschien is het daarom allemaal zo subtiel.
Terecht heeft “Au revoir les enfants” bijna alle filmprijzen die er maar te winnen zijn in de wacht gesleept. Dat deze film na twintig jaar nog steeds op tv komt zegt genoeg.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten